Loslaten doet pijn

Mijn tranen blijven stromen, er komt geen einde aan. Uiteindelijk maakt me letterlijk ziek waardoor ik zonder eten naar mijn bed verdwijn en ik gelukkig snel in slaap val. Het verdriet heeft me letterlijk uitgeput. Waarom doet loslaten zo veel pijn?

Nooit had ik van tevoren kunnen bedenken dat het me zo van slag zou maken. We hebben intense weken achter de rug. De gezondheid van mijn moeder én die van onze hond waren opeens beide zorgwekkend. Ik dacht al iets aan mijn moeder te merken maar pas een dag later werd ze echt ziek. Een blaasontsteking, het even leek alsof we afscheid moesten nemen maar een antibiotica kuur bracht haar er weer uit. Het doet wat met me, ook al kan ik het verstandig nog zo goed beredeneren. Want ze is er nog maar heeft weer een flinke jas uit gedaan. En wat is dan nog de kwaliteit van leven, voor haar en voor ons?

Onze hond

Ciara, onze lieve, grappige, schattige zwarte Engelse Cocker Spaniel, kampt al jaren met gezondheidsproblemen. Drie jaar geleden dachten we al afscheid van haar te moeten nemen. Tot we bij Any Animal in Heiloo terecht komen. Erwin, de dierenarts, leert ons hoe we haar stabiel kunnen krijgen met uitgebalanceerde voeding en supplementen. En ze knapt zienderogen op tot blijde verbazing van ons en vele anderen.

Desondanks bleef ze kwetsbaar en vatbaar voor het minste of geringste. Gelukkig konden we haar er telkens weer bovenop helpen. Maar nu geeft haar hormoonhuishouding het op. Ze heeft continue jeuk, verliest praktisch al haar vacht en daarmee ook haar energie en enthousiasme. Bij het laatste bezoek aan de dierenarts weten we eigenlijk al dat het zo niet langer kan. Terwijl ondertussen alles in me schreeuwt dat ik nog geen afscheid wil nemen. Ze is nog maar 9 jaar. 

Het moment van loslaten

We zijn een gezin van vijf en wilde dit samen doen. We plannen een dag dat iedereen erbij kan zijn. De dagen er naartoe zijn loodzwaar. Alles is een laatste keer, nog één keer douchen, samen naar het park, een spaarzaam enthousiast moment. En dan breekt die laatste dag aan. ’s Morgens springt ze net als vroeger, al blaffend pirouettes in de gang wanneer we de autosleutels pakken om naar het park te gaan. Zou het toch te vroeg zijn, vraag ik me direct vertwijfeld af … Daar aangekomen loopt ze blij met ons het pikkedonkere park in met haar roze lichtgevende halsband om. Wat is ze leuk, zo’n heerlijke dartel en ons meisje. In het donker pink ik af en toe een traan weg en probeer me groot te houden. Maar waarom eigenlijk? 

Thuisgekomen eet ze heerlijk haar bak met leeg en gaat roerloos in ‘haar’ toegeëigende oorfauteuil liggen. De laatste dagen ligt ze daar veel en anders lag ze op de bank of bij Emma op bed. We zien aan alles dat het leven haar pijn gaat doen en moeite kost.

De pijn van het afscheid

De rest van de dag kom ik redelijk door maar wanneer ik het benoem of haar zie en knuffel stromen de tranen over mijn wangen. Het is een gevecht tussen mijn hoofd en mijn hart, ik wil haar nog helemaal niet loslaten.

In de loop van de middag komt iedereen thuis en dan is het zover. Erwin (de dierenarts) komt bij ons thuis en vertelt ons stap voor stap wat hij gaat doen. Ciara kiest ervoor op de bank te gaan liggen en wij overladen haar met knuffels en kusjes tot ver na haar overlijden.

Ciara was ons eerst hondje, de leukste, liefste en aandoenlijkste

Ze laat een grote leegte achter en telkens wanneer ik aan haar denk wellen de tranen weer op, ik schrijf dit huilend.