Het is 10 september 2013, we zijn vandaag 20 jaar getrouwd. Ik ben me totaal niet bewust dat vandaag het keerpunt van mijn leven wordt. Ik sta rond een uur of negen in de keuken en mijn gedachten nemen me mee. De twijfels over de relatie waar ik me in bevind vieren hoogtij. Is dit wat ik wil? We hebben elkaar in januari 1989 leren kennen, ik was 14 en René 19 jaar. We zijn in zekere zin samen opgegroeid. Een jaar eerder hebben we een nieuw (t)huis laten bouwen voor ons gezin, we verlangden al langere tijd naar meer ruimte voor ons vijven. Een mooi avontuur dat groei bracht in alle opzichten. Maar tevens een keerpunt.
En nu zijn we ruim een jaar verder, wat een huis vol liefde en gezellig had moeten worden is een plek waar veel onvrede, verdriet en onrust heerst. Naast de fijne ruimte die het opleverde, heeft het gezorgd voor scheefgroei. En terwijl deze gedachten me bezighouden lijkt het of ik een auto het grindpad op hoor rijden, het is René. Vanmorgen vroeg hadden we elkaar koel gefeliciteerd, beiden wisten we dat het zo niet lang meer door kon gaan. Zijn thuiskomst bevestigde dit, hij vertelde me wat ik natuurlijk allang aanvoelde en waar ik hem meermaals mee had geconfronteerd. Hij was overstuur en zei me dat hij zo niet verder wilde, ik bleef kalm.
Na de kalmte kwam de emotie.
Onze relatie was niet vanuit het niets ontstaan, het is een verbinding die we samen zijn aangegaan. Het sprak in het moment voor zich dat ik samen door wilde, als hij er net zo in stond. Terwijl ik heel duidelijk was over het feit dat dat geen garantie is voor de toekomst. We brachten onze naasten op de hoogte en mijn emoties kwamen er de dagen en weken erna in alle heftigheid uit.
Deze zwarte periode in mijn leven was een keerpunt, ik maakte me los van een weg die me steeds verder bij mezelf vandaan leidde. En ik zette koers op weg naar mezelf. Samen erkende we dat ik me had laten kooien, voelde me als een roofvogel opgesloten in een, voor de buitenwereld, mooie kooi. Hoe klote het ook was, dit was hét moment; ik stapte bewust uit mijn comfort-zone en startte mijn ontdekkingsreis.
Mijn leven draaide om anderen.
Het was en is geen eenvoudige weg, er is heel wat shit aan te kijken. Zo bezochten we een psycholoog, ging ik naar beeldende therapie, deed aan yoga en zocht naar de wensen die in mij leven. Vanuit conditionering had ik mezelf op de achterbank geparkeerd en me in dienst gesteld voor René, ons gezin en huishouden, familie en mijn werk in de horeca wat ik met enorm veel plezier deed. Mijn leven draaide om anderen en niet om mijzelf.
Pijnlijke herinnering aan beeldende therapie.
Wanneer mij gevraagd word een schildersdoek uit te kiezen, kies ik de kleinste. Met een vragende blik of dat ok is. Ik wil je niet op kosten jagen, zei ik letterlijk en bleef hier keer op keer op stuiten.
Eén van de meest confronterende momenten is toen ik een vierkant doek kreeg met de opdracht mijn omgeving hierop af te beelden met verf. Ik vul het doek expressief met diverse kleuren. Daarna kreeg ik een kleiner rond doek met de opdracht mijzelf hierop te tonen. Dit vond ik lastiger maar vulde het doek op intuïtieve wijze. Daarna kwam de vraag om mezelf (de cirkel) in mijn omgeving (vierkant) te plaatsten… Ik brak en huilde tranen met tuiten. Opeens realiseerde ik me (weer) dat ik los sta van mijn omgeving.
Hoe heb ik het zover laten komen? Het is niet iets wat in één moment ontstaat, het speelt zich af op vele lagen. Familie-systemen, opvoeding, scholing, patronen en de belangrijkste is wel zelfbeeld. Hoe zag ik mezelf? Ik had mezelf zo klein gemaakt in de loop der jaren dat ik mezelf compleet uit het oog verloor en tegelijkertijd vertelde mijn omgeving me altijd hoe sterk en zelfverzekerd ik overkom. Bizar om daar aan terug te denken aangezien ik mezelf dan nog kleiner ging maken door me te verontschuldigen en het weg te wuiven.
‘Don’t make yourself small so others feel more comfortable’.
Love yourself first.
Inmiddels weet ik uit ervaring dat alles begint bij onszelf. Angela (mijn lieve vriendin, business buddy en eigenaresse van De Hartjesfabriek) en ik hebben al talloze uren samen zitten sparren, werken en filosoferen. Waar we voorheen regelmatig vast kwamen te zitten in situaties waarin we leunden op of hingen aan de mening van anderen, daar zien we nu glashelder dat het aan ons is om te (durven) kiezen.
Wil jij jezelf ook op de eerste plek leren zetten maar loop je telkens vast. Bespaar jezelf zo’n heftig keerpunt en stuur me een email, dan gaan we in gesprek.