Goed of slecht

Wanneer zijn persoonlijke eigenschappen goed of slecht? Laten we als voorbeeld eigenwijs nemen, wat vind jij? Goed of slecht? In de volksmond wordt het woord eigenwijs gezien of geïnterpreteerd als dwars omdat je het niet eens bent met hetgeen een ander blijkbaar (voor)stelt. De Dikke van Dale zegt het volgende over eigenwijs;

• niet luisterend naar goede raad
• eigenaardig-grappig

Wellicht ligt het aan mij, en ben ik nu eigenwijs, maar ik vind deze uitleg niet correct. Volgens mij is eigen wijsheid van onschatbare waarde. Het durven vertrouwen op iets wat je niet kunt verklaren en jouw omgeving totaal niet waardeert is krachtig. Ongeacht of het resulteert in de door jou gewenste uitkomst zal het je verder brengen. Dit is wat mij betreft dé manier om door het leven te navigeren en er is moed voor nodig. Je zult te maken krijgen met afwijzing en het oordeel dat je het niet goed doet.

Nieuwsgierig

Ik heb er nog één voor je, wat vind je van nieuwsgierig? Goed of slecht? Deze heb ik best vaak gehoord; je bent een nieuwsgierig aagje, waarom wil je alles weten?

Afgelopen week realiseerde ik me iets wat ik hierover met jou wil delen. Ik was bij mijn vader en hij vertelde zijn hulp in de huishouding over onze eerste ontmoeting. Ter verduidelijking, officieel is dit mijn stiefvader. Dit is wat hij zei;

Ik zat achter in de tuin toen Monique aan kwam huppelen door de steeg, ze was bijna vier. En toen ze mij zag zitten verwachtte ik dat ze naar haar moeder zou gaan. Dat deed ze niet. Ze kwam vlak voor me staan en zei;

Wie ben jij? Wat kom je doen?

Monique

Hij vertelde dat dit hem blij verraste en dat zag ik ook nu nog terug in zijn gezicht. Ik realiseerde me later dat dit echt bij me hoort. Alleen heb ik het in mezelf onderdrukt omdat het niet gepast zou zijn of er een oordeel op zat.

Goed of slecht, jij mag het zeggen

Laten we eens opzoeken wat de Dikke van Dale hier over zegt. Eén ding; (te) verlangend te weten. Mwah, kan ik me zelf wel in vinden al is het woordje ‘te’ wel weer een wijzend vingertje in mijn optiek.

Verlang ik dan ook echt om te weten? Nee. Mijn verlangen zit hem in het begrijpen. Mezelf kunnen verplaatsen in een ander. Wat is zijn/ haar perspectief en wat zit daar achter. De conclusie die ik hier zelf uit getrokken heb is dat mijn compassie (een natuurlijk talent) wordt verward met nieuwsgierigheid. Terugkijkend zie ik dat dit de rede is waarom ik zo makkelijk vriendschappen sluit, mensen in mijn hart sluit, meeleef en anderen makkelijk met elkaar in contact breng. Het is geen weten, het is (aan)voelen.

Nu ben ik nieuwsgierig

Waarom mogen we van oudsher niet eigenwijs en nieuwsgierig zijn? Waarom hebben we zoveel te verbergen en voor wie?