Regelmatig hoor ik mensen om me heen zeggen dat het lijkt of alles wat ze doen voor lief genomen wordt. Ik herken het en kan je vertellen dat het me tijd en inspanning gekost heeft om te ontdekken wat zich daaronder afspeelt. Het gaat er niet om wat de ander ziet, voelt of denkt van jou maar wat jij van jezelf vindt. Op het moment dat jij jezelf kunt zien, met al je talenten, gevoelens, emoties, mooie en minder mooie kanten. Dan pas ontstaat de tijd en ruimte om jezelf toestemming te geven volledig jezelf te zijn. En daar ervaar je voldoening en geluk.
Het is een proces.
Van jongs af aan krijgen we ingeprent dat er altijd iemand is die voor jou zal zorgen, verantwoordelijk voor je is, je compleet maakt en jou boven zichzelf stelt. Om dit te kracht bij te zetten wordt er veelvuldig verwezen naar verhalen uit de geschiedenis en sprookjes. We zien dit thema ook in iedere film of serie voorbijkomen. Het is logisch dat we ons vooral afstemmen op anderen en op situaties die zich mogelijk voor zouden kunnen doen. We willen anderen helpen, zoeken goedkeuring, een gevoel van veiligheid en stellen ons dienstbaar op. Terwijl we het onszelf niet kunnen geven.
We doen het samen; is zo’n mooie leus. Die we de afgelopen jaren veelvuldig gehoord hebben. Maar hoe kan samen ontstaan als we niet weten wat ons ik nodig heeft. Allemaal verwachtingen die we buiten onszelf plaatsen met als resultaat dat we het contact met onszelf kwijt zijn of raken.
Wat vertelt jouw innerlijke kompas? Hoe weet je wat die je vertelt en ben je bereid daarop te vertrouwen ook als het betekent dat anderen daar kritiek op hebben?
Jij bent hét centrum van jouw universum
Letterlijk! Niemand anders dan jij kan het leven zien of ervaren zoals jij dat doet. En dat geldt voor een ieder van ons afzonderlijk. Gebruik dit nooit als excuus maar als het waardevolle voordeel dat hierin schuil gaat. Laat het voor je werken door te (h)erkennen en waarderen welke unieke kenmerken jij in je meedraagt. Dat is jouw goud en het is wat je hier komt brengen.
Meestal moeten we onszelf eerst kwijt raken voordat we dit kunnen inzien. Vergelijk het met een GPS die je constant afstemt op de bestemming van anderen. Op het moment dat je tot stilstand komt ben je compleet de weg kwijt. Je kijkt om je heen en je ziet waar iedereen naartoe wil, maar wat wil jij? Wat is jouw bestemming?
Laat me vooral weten wat jouw bestemming is en of het je lukt om iedere dag stappen in die richting te zetten.