Onlangs deelde ik in een blogbericht over het keerpunt in mijn leven. Hiervoor moest ik over een aantal blokkades heen zetten en gaf ik mezelf en een deel van mijn onzekerheden bloot. Interessant om steeds meer aan den lijve te ontdekken hoe ik mezelf klein houden door letterlijk dingen buiten beschouwing te willen houden.
Ontdekkingsreis naar mezelf
Door zelf op ontdekkingsreis te gaan, mijn intuïtie achterna, vind ik langzaam de weg naar binnen. Dit is een uitdagende weg, terwijl afstemmen op mijn omgeving mijn tweede natuur is.
Samen met Angela, mijn partner in crime, ging ik naar Suzan Broersen. Zij mag zichzelf na een driejarige studie handlijnkundige noemen. Onvoorstelbaar wat een informatie zij uit de lijnen van mijn handen naar boven weet te hengelen.
Een aantal dingen die zij ontdekte zal ik met jullie delen. Ze vertelde me dat ik eigenzinnig ben, doelgericht en fanatiek kan zijn, helende handen bezit en knetter intuïtief ben (haar woorden).
Uiteraard gingen we op veel zaken dieper in, gelukkig worden er geluidsopnames gemaakt die je na afloop ontvangt. Ik heb mijne al twee keer terug geluisterd en blijf me verbazen.
Vastgezet verdriet
Het was ook emotioneel. Ze ontdekte iets bijzonders, wat heftig en confronterend zou kunnen zijn. Na een aantal vragen kon ze me haarfijn laten zien dat in mijn handen duidelijk zichtbaar is dat ik mij de eerste 21 jaar van mijn leven niet compleet heb gevoeld. Ik heb twee levenslijnen in mijn linkerhand en in mijn rechterhand is hij eerst bijna niet zichtbaar en wordt hij vanaf mijn 21ste duidelijk zichtbaar.
Je vraagt je waarschijnlijk af wat dat betekent. Mijn ouders zijn rond mijn eerste verjaardag gescheiden en tussen mijn 3de en 21ste levensjaar was mijn vader helemaal niet aanwezig was in mijn leven. Hij kwam wel regelmatig ter sprake maar ik had geen beeld van of contact met hem en zijn familie.
Nadat ik contact met mijn oma, zijn moeder kreeg besloot ik haar op mijn 21ste in Beziers Frankrijk op te zoeken. We logeerden een week bij haar. Het was een feest, ik herkende zoveel van mijzelf in haar. Er ging een wereld voor me open. Mijn vader was in de jaren tachtig ook geëmigreerd naar dezelfde regio en ik ontmoette hem ook in diezelfde week, ook hier kon ik niet om de gelijkenis heen.
Het gemis weggeduwd
Mijn leven lang heb ik mezelf en mijn omgeving het verhaal verteld vanuit mijn ego. Om mezelf en bovenal mijn naasten geen pijn te doen beweerde ik mijn vader en aanverwante familie niet te missen. Want iets wat je niet kent kan je niet missen toch! Dit ego en tevens overlevingsverhaal is een flinke blokkade die zijn sporen in mijn leven achterlaat. Eindelijk durf ik openlijk te zeggen dat ik ze gemist heb, dat geeft verdriet maar tevens lucht.
Door dit gemis geen ruimte te gunnen heb ik lange tijd een groot deel van mezelf ontkent, weggedrukt en als een bal die je onder water probeert te houden. Dat is niet langer nodig.
Ik heb altijd een fijne relatie met mijn moeder gehad en vanaf mijn vierde heb ik een ontzettend goede band met de lieve zorgzame vriend van mijn moeder, hij is als een vader voor me.
Beetje wiebelig
De emoties mogen er eindelijk zijn. Er was al vaker tegen me gezegd dat ik mijn emoties meer ruimte mag geven maar ik begreep niet welke. Sinds dit consult ben ik best wiebelig. Op onverwachte momenten komen er allerlei gevoelens opwellen, soms gepaard met tranen. Ik leer me er steeds meer aan over te geven. En heb vertrouwen in dat wat zich aandient.
Ik ben ervan overtuigd dat ik door het aankijken van deze blokkades en ze ruimte te geven, dit een positieve uitwerking heeft in mijn hele familiesysteem.
Dit is geschreven vanuit mijn perspectief en ik heb geen idee hoe de andere betrokkenen deze zelfde situatie hebben beleefd of nog met zich meedragen. Ik neem niemand iets kwalijk, we leven allemaal ons eigen lot en dit is het mijne.
Zijn er verhalen die jij verteld, om jezelf of anderen te beschermen?
Always trust your gut. It knows what your head hasn’t figured out yet
