Vorige week schreef ik over mijn gevoel van doelloosheid. Wat kom ik hier in vredesnaam doen? Dit gevoel wijst me de weg naar mijn intuïtie, mijn unieke en sterkst ontwikkelde gave.

Ons unieke talent.

Tot in mijn tenen voel ik hoe we allemaal met elkaar verbonden zijn, alles met elkaar verbonden is en dat in onze ‘uniqueness‘ de magie zit om het geheel tot een hoger plan te brengen. Ondertussen worden we allemaal hetzelfde pad in geleid en streven we allemaal nagenoeg hetzelfde na. We moeten mee in het systeem want dat maakt ons beheersbaar en als je daar om wat voor reden dan ook niet in past krijg je een etiketje. Dat zou helpend zijn. Helpend voor wie? De ontvanger van het etiket of voor het functioneren van het systeem? Laten we daar een ander keer verder op in gaan.

Waarom voldoen aan ‘het normaal’ en wie bepaald die norm?

Wat zou er gebeuren als we gaan staan voor uniek zijn wie je bent. We naar binnen gaan, voelen en durven aankijken wat ieders eigen talent is en dat in elkaar aanmoedigen? Waarschijnlijk zie je niet waar het je gaat brengen of voel je er zelf (nog) bezwaren bij. Wanneer je dat, vaak de projectie van anderen, los kunt laten zul je gelukkig zijn omdat je doet wat bij je past en waar je blij van wordt. Het is wie je bent in dat moment en hoeft jezelf niet langer op de achterbank te parkeer zodat je een acceptabele een rol aan kunt nemen.

I AM BECAUSE YOU ARE

Ubuntu

Knetter sterke intuïtie.

Voor mezelf speelt zich momenteel het volgende af. Ik word me terdege bewust van het feit dat mijn unieke gave in dit leven, mijn knetter sterke intuïtie (aldus Suzan Broersen) is. Dat vond ik lastig. Want dat is niet meetbaar, te controleren of te sturen. Heb ook nooit geleerd dat je hierop kunt of zelfs mag vertrouwen.

Zolang ik me kan herinneren heb ik ingevingen. Woorden die zich opeens en zonder aankondiging aandienen in mijn hoofd. Ze leiden me compleet af van hetgeen er gebeurt. Zodanig dat ik letterlijk niet meer hoor wat er gezegd wordt, op de één of andere manier ik moet iets met hetgeen zich in op dat moment aandient.

Hier heb ik mezelf best lang op veroordeeld, vond dat ik totaal ongeïnteresseerd was en nam mezelf dat kwalijk. In die momenten wil ik wel luisteren, het lukt gewoonweg niet. 

Waarom hoor ik dit? Moet ik het delen, hardop uitspreken of overdenken?

Deelde ik deze ingevingen in het verleden dan kreeg ik veelvuldig de zogenaamde deksel op mijn neus. Omdat ik niet om kon gaan met de reacties. Het voelde als een persoonlijk aanval en had het gevoel mezelf en mijn uitspraak te moeten verdedigen en een rationeel standpunt in te moeten nemen. Hoe doe je dat met iets wat je letterlijk wordt ingegeven en dus niet perse rationeel uit te leggen is?

Tegenwoordig voel ik wat het met me doet en of en hoe ik het mag uitspreken. Nu ik weet dat het zich niet doelloos aandient spreek ik het steeds vaker uit. Wat dat vervolgens bij jou teweeg brengt zegt alles over het proces dat zich in jouw binnen wereld afspeelt. Laat dat nou waarschijnlijk de reden zijn dat ik deze ingevingen door krijg. 😊

Totaal vertrouwen hebben in het moment.

De enige manier waarop ik hiermee kan werken en dit in kan inzetten for the ‘highest good of all’ is door te vertrouwen. Helemaal in het nu te leven en mijn intuïtie te volgen.

Wil je ondervinden hoe dit werkt? Maak een afspraak met me, gaan we gezellig in gesprek. Dat kan via zoom, tijdens een wandeling of met een kop koffie of thee. Mail me.

Alle wijsheid zit in ons, daar is niets doelloos aan.